Een lokaal busr ritje en een onverwachts bezoekje.

We hadden besloten na ons ontbijt om de locale bus te pakken naar prambanan, de bussen waren hier schijnbaar goed te doen en het koste maar liefst 30 cent. We zaten een half uur in de bus, tussen alleen maar locals. Dit was voor ons een hele ervaring, want we wisten niet waar we terecht zouden komen. Maar in de verte zagen we de toppen van de tempels al door de bomen, dus we wisten daar moet het ergens wezen.
Op naar de ingang, onderweg getoeter en of we niet een taxi wilden. Nee wij lopen dat stukje wel! De kaartjes gehaald en toen werden we door een Duits stel aangehouden of we een gids wilde delen. Scheelde weer in de kosten zeiden ze.. Ja dat zal, maar wij willen geen gids. Wij hebben een heel mooi boekje waar alles in staat. Na wat selfies te hebben gemaakt bij het vooraanzicht van deze enorm indrukwekkende tempel zijn we naar binnen gelopen. We keken onze ogen uit. Elke steen was bewerkt, met bloemen,
bomen, mensen, geiten, koeien, buddha's en een soort van honden. Er zat achter elke steen een heel verhaal. In de tempel stond een enorm standbeeld, in elke gang een verschillende. Oh wat was dit mooi. Jammer dat het iets te druk was, dat je soms echt even moest wachten en dan met een temperatuur van 30 graden.. Af en toe even verkoeling zoeken in de schaduw.
Na 2 uur te hebben rondgelopen, zijn we weer richting bus gegaan. Nu zaten we schuin tegenover een vrouw met haar dochtertje, dat meisje zat ons telkens met grote ogen aan te kijken. Misschien waren we wel de eerste blonde mensen die ze zag? De eerste 5 minuten was ze verlegen, maar toen ging ze zwaaien en gek doen. Super schattig! Kwam er opeens een man in de bus stappen en die keek ons meteen aan (wij zaten vrij achterin in de bus) begon hij tegen ons te praten (nou meer te schreeuwen) waar we vandaan kwamen en wat we nog allemaal gingen doen. Als we nog niet aan de aandacht hadden, kregen we die nu wel. De beste man vond het schijnbaar leuk dat we Nederlanders waren want hij vertelde het aan iedereen in de bus. Ook dat kan allemaal hier. Eenmaal terug bij het hotel pakte Cas zijn zorgpasje voor het onverwachtse bezoek. Mijn oor zat al heel lang dicht en dacht dat die uitgespoten moest worden. Dus wij bij de receptie duidelijk proberen te maken wat het probleem was. Dat bleek een hele opgave en die man zat maar te lachen. Logisch want probeer het maar eens duidelijk te maken. Hij vertelde dat we maar even naar het ziekenhuis moesten gaan. Zo gezegd zo gedaan. Gemeld bij de ingang en maar zien waar we uitkwamen. We werden geholpen door een vrouw die goed Engels sprak. Gelukkig. Wij weer het hele verhaal gedaan en ze stuurde ons door naar de oor arts. Een hele lange wachtrij maar we konden zo door lopen. We kwamen in een klein kamertje. Er stond een oude stoel en daar moest ik in gaan liggen. Die arts zetten een camera op zijn hoofd en ging even kijken in mijn oor. We konden op een klein tv'tje mee kijken. Mijn oor bleek schoon te zijn. Ik dacht nou even uitspuiten en klaar maar dat was niet het geval dus. Naar allerlei onderzoeken bleek het te maken te hebben met mijn verkoudheid. De onderzoeken waren erg leuk. Ik moest naar piepjes luisteren. Ik moest in een geluidsdichte koelkast om het zo maar even te noemen. Zie foto. Halverwege viel de stroom uit. Het was echt iets dat je verwacht in het ziekenhuis hier. De arts zei dat ik mij geen zorgen hoefde te maken want hij had een laptop en die was opgeladen vertelde hij trots. Het was een hele ervaring! Ik kreeg wat medicatie mee en dat daar moest het beter van worden! Dat werd het gelukkig ook.